اتاق جیکوب

بتی فلاندرز نوشت «خب، البته...» و پاشنه‌اش را کمی بیش‌تر در ماسه‌ها فرو برد. «... چاره‌ای جز رفتن نبود.» جوهر آبی کمرنگ، که آهسته آهسته از نوک طلایی قلمش می‌تراوید، نقطه انتهای جمله را پخش کرد. قلمش که به کاغذ چسبید، چشم‌هایش خیره ماند و کم‌کم اشک در آن‌ها حلقه زد. کل خلیج لرزید، فانوس دریایی تکان خورد و حس کرد که دکل کرجی کوچک آقای کانر، مثل شمع مومی در آفتاب خم می‌شود. سریع پلک زد. اتفاق‌ها وحشتناک بودند. دوباره پلک زد. دکل صاف و امواج آرام بودند، فانوس دریایی هم عمودی بود، اما لکه پخش شده بود. خواند «... چاره‌ای جز رفتن نبود.» ...